Pierwszy dzień wiosny kalendarzowej to 21 marca. Wiosna astronomiczna zaczyna się w momencie, gdy Słońce "przekracza" równik (ang: Equinox - równonoc wiosenna) ma to miejsce 20 lub 21 marca. W roku 2019 wiosna astronomiczna rozpoczęła się 20 marca punktualnie o godzinie 21:58 UTC,

a więc w Polsce zaczęła się także 20 marca, ale godzinę później, czyli o 22:58 CET.

Pierwszy dzień wiosny

O ile pierwszy dzień wiosny kalendarzowej ustalony jest umownie na 21 marca, o tyle wiosna astronomiczna rozpoczyna się, w chwili gdy słońce przekracza równik. Ma to miejsce zazwyczaj 20 lub 21 marca (stąd też data pierwszego dnia wiosny kalendarzowej). Daty i godziny początku wiosny astronomicznej podaje tabelka na niniejszej stronie.

Astronomiczna wiosna kończy się letnim przesileniem (najdłuższym dniem roku) 20/21 czerwca. Ostatni dzień wiosny kalendarzowej to 21 czerwca lub 22 czerwca - rozpoczyna się kalendarzowe lato.

Tradycje, obrzędy, zwyczaje

Jako że pierwszy dzień wiosny związany jest z końcem zimy i przebudzaniem się przyrody do życia, miał on przez wieki ogromny wpływ na ludzi. Jeszcze z czasów pogańskich pochodzi święto wiosny o nazwie "Jare" - bogate w obrzędy powitania wiosny. Niektóre z tych obrzędów, np. topienie Marzanny znane i praktykowane są do dzisiaj. Także malowanie jajek, czy śmigus-dyngus utożsamiane dzisiaj z Wielkanocą związane są z obrzędami Słowian. Jajko było symbolem życia, a oblewanie wodą symbolizowało pozimowe oczyszczenie i w pewnym sensie dawało sygnał "skończyła się zima, już można szaleć".

Z najnowszych zwyczajów związanych z przywitaniem pierwszego dnia wiosny należy wymienić urywanie się uczniów i studentów z zajęć, czyli wagary, które z reguły w ten jeden dzień w roku są tolerowane przez nauczycieli i opiekunów.

Ciekawostka - dlaczego podczas równonocy dzień jest dłuższy od nocy?

Termin "równonoc" pochodzi oczywiście od efektu zrównania długości dnia i nocy. Wypada ona dwa razy w roku - w pierwszym dniu wiosny astronomicznej (równonoc wiosenna) i ostatnim dniu lata (równonoc jesienna). Wbrew pozorom, w czasie równonocy długość dnia i nocy, mierzona od wschodu do zachodu słońca (dzień) i od zachodu do wschodu (noc), nie jest równa. Dzień jest dłuższy od nocy o ok. 14 min. (patrz np.: Długość dnia 20 marca) Wynika to z faktu, że za wschód przyjmuje się moment, w którym górna krawędź Słońca pojawia się nad horyzontem, za zachód zaś moment gdy Słońce całkowicie zniknie za horyzontem. Gdyby długość dnia mierzyć na podstawie przekraczania horyzontu przez środek tarczy słonecznej, a nie przez jej krawędź, termin "równonoc" byłby bliższy prawdy. W rzeczywistości na czas między wschodem a zachodem Słońca ma wpływ także załamanie promieni słonecznych w atmosferze, dlatego użyliśmy sformułowania: "bliższy prawdy", a nie: "prawdziwy".

Źródło: frico.net

Skomentuj [ 0 ]

08:15, 21.03.2019 r.