Był, ale nie minął. Już za nami, ale wciąż w sercach i myślach. Ten dzień. Wyjątkowy, pierwszy taki, niepowtarzalny. Dzień wernisażu wystawy „Kolumna na starych zdjęciach”.

Środa, przychodzimy wcześniej, mocno przed 18-tą, trzeba pokroić ciasto, rozlać wino do kieliszków. Kasia powtarza pod nosem swoje przemówienie. Marcin wiesza ostatnie antyramy ze zdjęciami, jakie wpłynęły na maila od muzeum ze Stuttgartu w noc poprzedzającą wernisaż (wojenne fotografie, unikatowe, nie pokazane nigdzie wcześniej). Miało być spokojnie na finiszu, a nie jest. Może i lepiej, nie ma czasu myśleć, że się stresujemy. Beata i ja stoimy w drzwiach sali. Przyjdą goście, no tak, przyjdą...ilu? Hmm...pięćdziesięciu...góra tuzin więcej. Nigdy więcej w ŁDK nie bywało. Oby w ogóle przyszli, myślimy z Beatą. Pojawiają się pierwsi, witamy ich miło, zapraszamy dalej. Mnóstwo znanych buź, rodzina, przyjaciele, znajomi, ale i osoby bliżej nam nieznane. Idą kolejne...i jeszcze parę. 10 minut do godziny zero, sala się zapełnia. Widzimy to. Jest dobrze, lepiej niż przypuszczaliśmy. Uśmiechy nie schodzą z naszych twarzy. Pięć do osiemnastej. Sala prawie pełna, ludzie zajmują miejsca. 70 krzeseł. Żadnego pustego. Tworzy się wianuszek ze stojących osób, brakło krzeseł...dobry znak, myślimy.

Stajemy na środku. Przemiła pani Agnieszka Przybyłek wita nas i przedstawia. Teraz nasza kolej. Zaczynam ja. Prawe kolano drga, oby nikt nie zauważył. Głos drży również. Opowiadam jak powstała strona na Facebook'u „Kolumna na starych zdjęciach”, skąd pomysł, jak to wpłynęło na wszystko inne. Dziękuję za materiały od wszystkich osób, bez tego nie byłoby tej wystawy. Pomaga trochę Beata. Następnie Kasia przejmuje pałeczkę i przedstawia w skrócie historię Kolumny, miasta ogrodu. Cisza na sali. Każdy słucha. Niektórzy nawet z lekko przekrzywioną głową. Podobno robimy tak, jak coś nas interesuje. Piękny widok. Kasia kończy. Beata ponownie dziękuje przybyłym gościom i wszystkim tym, którzy przyczynili się do sukcesu strony jak i tej wystawy. Marcin nie mówi nic. Norma. Chwila ciszy, chyba słychać jak oddychamy z ulgą. Koniec przemówienia. Słychać brawa. Jest przepięknie. W głowach pędzą myśli – nie powiedzieliśmy o tym, o tamtym zapomnieliśmy...nic to. Sen się spełnia i to jest najważniejsze. Ludzie wstają z krzeseł, podążają do antyram ze zdjęciami, częstują się domowym ciastem, chwytają za kieliszki z winem. Jest jak w mrowisku, jednak w szumie można usłyszeć miłe komentarze, śmiech. „Ooo to ten! Pamiętasz go?”, „Mam takie samo zdjęcie w domu”.

Podchodzą do nas przemiłe, uśmiechnięte osoby. Znajome i nie. Gratulują sukcesu, dziękują za wystawę, pytają o zdjęcia, Kolumnę. Ściskają ręce, klepią po ramieniu, nawet dają buziaki. Nie mogło być piękniej. Słuchamy ciekawych opowieści, wspomnień. Parę osób obiecuje nam zdjęcia. Dzieci wesoło plączą się pod nogami. Przyszły całe rodziny, całe pokolenia. Zielone serca rosną. Czyli to co robimy, jest słuszne i konieczne. I dobre. Szum powoli cichnie. Goście zaczynają się żegnać, rozchodzić. Zostaje nas garstka. Najbliższe osoby. Już po. Rozmawiamy, wymieniamy spostrzeżeniami. Ten dzień zapadnie nam w pamięci do końca życia.
Czekają nas kolejne, wystawowe, równie stresujące i piękne. Nie możemy się ich doczekać.

Ania z „Zielonej Kolumny”

Dziękujemy wszystkim przybyłym Gościom. Dziękujemy Justynie i Krzyśkowi za pomoc w tworzeniu wystawy. Dziękujemy Anecie i przemiłym Paniom z Łaskiego Domu Kultury za pomoc w organizacji oraz samej placówce za udostępnienie sali na wystawę. Podziękowania dla naszych rodzin, bliskich i przyjaciół, dla stowarzyszenia „Las Kolumna”, a także dla wszystkich osób które ślą materiały na stronę „Kolumna na starych zdjęciach”. Wyrazy wdzięczności za miłe słowa podczas wernisażu, za kwiaty i prezenty. Dziękujemy również Justynie Pabiasz (Justyna Pabiasz Fotografia) za fotoreportaż z wernisażu.

Zobacz zdjęcia: Wernisaż wystawy "Kolumna na starych zdjęciach"

Źródło: FB Zielona Kolumna

Foto: Justyna Pabisz

Skomentuj [ 0 ]

14:40, 09.07.2016 r.